Güncel eğitim sistemlerinde, çocuklar yetişkinler gibi mesai harcamakta fakat yetişkinlerden farklı olarak bir de ev ödevleri yapmakta, burada da kalmayarak her ders için tekrar sınavlar vermekte ve bunun için ayrıca çalışmakta, bunlar da yeterli gelmeyip bir de ortaokul için, lise için, üniversite için ayrıca sınavlar vermekte, hatta takviye kurslar da almaktadır.
Çocuklara ve gençlere, yetişkinlere olandan çok daha ağır bir eziyet reva görülmekte, hayatlarının her anında; nerede duracağı, nasıl davranacağı, ne yapacağı, hatta ne olacağı dikte edilmekte, kişisel tercih ve özgürlükleri hiçe sayılmaktadır.
Gelişmekte olan Ev Okulu sistemleri, zorunlu eğitim sistemlerinin dışında özgür bir eğitim modelini savunmaktadır. Çocukların ve gençlerin ‘kendi’ olabilecekleri bir zamanı onlara tanımakta, mecburi ders zamanlarını minimuma indirmeyi amaçlamaktadır.
Bu anlamda belirtmek gerekir ki; Ev Okulu çalışmalarının, bunca eğitimle alınamayan neticeleri alabilmek adına, bütün bunlara ek, çocukların ve gençlerin yükünü artırıcı bir mahiyet arz etmesi kesinlikle sakıncalıdır.
Ev Okulu, zorunlu eğitim sistemlerinin yardımcısı değil alternatifidir ve özgürlükçü bir mahiyet taşır. Zorunlu eğitimin olmadığı durumlarda söz konusudur.
Ev Okulu, çocukların öğrenme zamanını ve süresini içsel motivasyonla seçtiği, yoğun müfredatlarla eğitimden usandırılmadığı, kişisel yönelimlere uygun tercihler yapabildiği bir modeldir.
Bununla beraber ‘Ev Okulu’ ve ‘Homeschooling’ kavramı eğitimin evde olmasını değil özgür olmasını savunmaktadır. Serbest mesai harcanarak istenilen yer ve zamanda, ‘istenilen’ eğitimler alınmaktadır.
Doğayla iç içe olmak, uygulama esaslı öğrenmek, fıtri kabiliyetlere uygun yönelim sergilemek, bu amacı taşıyanlarla sosyal etkileşim içinde olmak esas amaçlarındandır.
Dolayısıyla sosyallik ve gelişim anlamında, zorunlu eğitim sistemlerinde planlanandan daha ilerisini hedeflemektedir.
Öğrencinin kendine kalan zamanını maksimum kapasitede değerlendirmeye, maksimum çeşitlilikte öğrenmeye, isteyerek öğrendiği için gerçek anlamda ve kalıcı şekilde öğrenmeye vesile olmaktadır.
Öğrenci, aşırı müfredatlarla boğulmayarak öğrenmekten yılmamaktadır.
İlköğretim seviyesindeki eğitimin (ilkokul ve ortaokulun) zaruri olarak; öğrenciyi eğitimden bıktırmayan, çocukluğunu ve gençliğini yaşamasına, kişisel yönelimlerini ortaya çıkarmasına imkan tanıyan, hayatı kısıtlamayan böyle özgür bir modele geçmesi şarttır.
Çocukların çocukluklarını yaşamaları, aile bağlarının gelişimi açısından da son derece önem arz etmektedir. Tek düze sistemlerle kişisel ve ailevi farklılıkların yok edilmesine mukabil, özgür eğitim modeliyle insan nevindeki çeşitliliğin korunması, geniş kapsamlı bir yükselişin olmazsa olmazıdır.
Böyle bir sistem hali hazırda çoklukla bulunan özel kursların, devlet nezdinde yönlendirilerek gelişmesi ve çeşitlendirilmesiyle, daha erken yaşlarda ihtisaslaşmaya, daha nitelikli öğrenime fırsat verecektir.
İstemli tercihlerle alınan eğitim sayesinde kabiliyete göre yönelimin önü açılacak, resmi prosedürlerle kayıt altına alınmayan özel eğitim metotları büyük bir hızla gelişme kaydedecektir.
Bu yaklaşım devlet dışı istihdamı da artıracak, rekabeti teşvik ederek çok daha üst düzey eğitim metotlarının gelişmesine ortam sağlayacaktır.
Ayrıca zorunlu eğitim sistemlerinden memnun olmayan, okul ortamındaki zararlardan çocuklarını korumaya çalışan, çocuklarını daha nitelikli yetiştirmek isteyen ailelerin farklı arayışlarına da devlet kontrolünde özgürlükçü çözümler sunulabilecektir.
Eğitim sistemlerinde reformlar yapılırken; öğrencilere yaşatılan bu ezici esarete çözüm sunulmalı, insan hürriyetinin elinde sonunda kıracağı bu zincirlerden serbest kalacak kuvvete erken bir tedbir olarak, tüm dünyada gelişmekte olan böyle özgürlükçü bir eğitim metodu ortaya konulmalıdır.
